Προβληματισμοί πάνω στη σέλα ποδηλάτου.

Σε μια απ τις συνηθισμένες μου νυχτερινές βόλτες, με το ποδήλατο , στο Πειραιά συνειδητοποίησα κάτι που τόσο καιρό το έβλεπα μπροστά μου αλλά απλά,ποτέ δε το χα σκεφτεί. Κατέβαινα λοιπόν αργά και νωχελικά την οδό Σωτήρως κοιτώντας αδιάφορα δεξιά κι αριστερά τις βιτρίνες . Για όσους δεν έχουν ιδέα , η οδός αυτή είναι ο πιο εμπορικός πεζόδρομος του Πειραιά , μια μικρογραφία της Ερμού δηλαδή.

Όπως κατέβαινα λοιπόν και λίγο πριν βγω στο πασαλιμάνι συνειδητοποίησα ότι τουλάχιστον το 90% των καταστημάτων της Σωτήρος είναι μαγαζιά που πουλάνε ρούχα , παπούτσια και αξεσουάρ. Ξαφνιάστηκα λίγο μ αυτή μου την «ανακάλυψη»  και άρχισα να προβληματίζομαι σφόδρα που λέν και στο χωριό μου. Στο μυαλό μου άρχισαν να πέφτουν βροχή οι απορίες.

Δηλαδή για να καταλάβω , τόσο πολύ μας ενδιαφέρει η εξωτερική μας εμφάνιση ; ok , δε λέω να κυκλοφορούμε ντυμένοι με προβιές και δέρματα αλλά μήπως είναι τουλάχιστον υπερβολικό και ματαιόδοξο όλο αυτό ; Μόνο σε μένα μοιάζει εξωφρενικό να μην υπάρχει ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο στο πιο πολυσύχναστο δρόμο του Πειραιά ; Να νιώθω παράξενος που με καλύπτουν 1-2 απ αυτά τα μαγαζιά και δεν έχω επισκεφθεί ποτέ τα υπόλοιπα ; Δηλαδή μέχρι που φτάνει η σαπίλα και η ματαιοδοξία του Δυτικού πολιτισμού ; Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν τα πάντα για να αναδεικνύονται μέσω της εμφάνισης τους ;

Αυτό για το οποίο σχεδόν τρόμαξα είναι το γεγονός ότι, για να συντηρούνται όλα αυτά τα μαγαζιά και όλο αυτό το σύστημα σημαίνει ότι αυτοί που το υποστηρίζουν και  το τροφοδοτούν είναι η πλειοψηφία της κοινωνίας. Άρα εγώ ανήκω  στη μειοψηφία.

«σκατά» σκέφτηκα και άρχισα να τρέχω σαν τον Λανς Άρμστρονγκ απ τα νεύρα μου.