Σήμερα ναι αύριο ίσως

Σήμερα αγαπώ

Αυτούς που τρέχουν στις κυλιόμενες σκάλες

Αυτούς που κοιτούν και δεύτερη φορά το ρολόι γιατί την πρώτη ήταν αφηρημένοι

Αυτούς που είναι 2 μέτρα και νιώθουν άβολα

Αυτούς που χαζοχαμογελάνε μόνοι τους

Αυτούς που, ο κόσμος να χαλάσει, θα δουν ποδόσφαιρο

Αυτούς που κρατούν το κλειδί στο χέρι πολύ πριν φτάσουν στην πόρτα

Αυτούς που ξεφυσούν δυνατά για να τους ακούσουν

Αυτούς που βγαίνουν απ’το σπίτι για να πάρουν λίγο καθαρό αέρα

Αυτούς που ξεχνούν το κινητό τους

Αυτούς που γράφουν κάτω απ’τις φωτογραφίες είσαι μια κουκλίτσα

Αυτούς που δεν ξέρουν να φτιάχνουν καφέ

Αυτούς που μολίς μπουν σπίτι φωνάζουν είναι κανείς εδω;

Αυτούς που τραγουδούν ενώ κάνουν μπάνιο

Αυτούς που σκοντάφτουν και γελάνε

Αυτούς που τρώνε σοκολάτες στο δρόμο

Αυτούς που δεν στενοχωριούνται όταν χάνουν το τρένο

γιατί ξέρουν ότι θα έρθει σε λίγο το επόμενο.

Να βάψεις με χρώμα το ταβάνι σου.

This entry was posted in Ό,τι της Φανεί..., Τα δικά μας κείμενα. and tagged . Bookmark the permalink.