Ανασκόπηση… |της Bluebubbles

Έχει μπει για τα καλά το 2013 κι έναν απολογισμό του περασμένου έτους δεν έκανα ή μάλλον δεν πρόλαβα να κάνω. Τρέξιμο, διάβασμα, χάσιμο, ύπνος, διάβασμα, διάβασμα, 5-6 καφέδες, 7-8 ξενύχτια και μια ζωή που, και καλά, με περιμένει να τη ζήσω. Σκέφτομαι ποιό έτος από αυτά τα 25 που έχω ζήσει, μου έχει μείνει αξέχαστο. Κανένα. Όλα τα ξέχασα κι ας έλεγα πώς αποκλείεται να ξεχάσω το πόσο χαρούμενη ή θλιμμένη ήμουν κάποτε. Όλα ξεχνιούνται. Έρχονται νέες στιγμές να καλύψουν τα κενά μνήμης, νέες αγάπες να ανοίξουν ξανά πληγές κλειστές, νέες περιπέτειες να σκίσουν ξανά τα γόνατα σου, νέοι άνθρωποι για να σου δείξουν ότι πάντα υπάρχει χώρος στην καρδιά σου. Ανάθεμα στις στιγμές που δεν χάραξαν τη μνήμη μου και που όταν τις ζούσα πίστευα ότι θα τις θυμάμαι για πάντα.

Το μόνο που θυμάμαι είναι το χαμόγελο που έχω μέχρι τα αυτιά όταν με περιμένουν οι φίλοι μου. Οι αγκαλιές και οι βόλτες πιασμένοι χέρι χέρι ή a la bracciata. Οι ζεστές σοκολάτες και οι πρωινές γκρίνιες για το χαμένο λεωφορείο. Τα πρωινά που βαριόμαστε όλοι μαζί να διαβάσουμε και τα μεσημέρια που δεν μπορούμε να σηκωθούμε από την καφετέρια. Οι χαμένες θεατρικές παραστάσεις. Οι βραδινές συζητήσεις για το μέλλον και τα σχέδια ζωής που ξέρεις ότι δεν θα γίνουν. Η ξαφνική βροχή που μας έπιασε στη μέση του δρόμου και βρήκαμε καταφύγιο στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας και μείναμε εκεί να συζητάμε με τις ώρες, ακόμα κι όταν η βροχή είχε τελειώσει. Οι έρωτες που έσβησαν γιατί απλά έπρεπε να σβήσουν και οι τσακωμοί που μοιάζουν πια παιδιάστικα πείσματα. Οι επικίνδυνες βουτιές που κάθε χρόνο φοβάμαι να κάνω, η άμμος να μου καίει τις πατούσες και το παγωτό καϊμάκι που μοιάζει με σπασμένο κομμάτι ουρανού που σ’αφήνει να κλέψεις λίγο απ’τον παράδεισο.

Τίποτε άλλο δεν θυμάμαι.

Να μου γελάς, να σε κοιτώ, να σου χαρίζω τον κόσμο.