Θα είναι σαν… | της Bluebubbles

Καθώς έστριψα απ΄τη γωνία του σπιτιού μου, ένιωσα να με προσπερνάς και γύρισα να σε κοιτάξω. Ξανθιά, με τόσα κύματα στα μαλλιά που σχεδόν μύρισα τη θάλασσα. Άθελα μου σε ακολούθησα. Έκανα ακόμα και τα ζικ-ζικ που έκανες στο πεζοδρόμιο. Χωρίς να το καταλάβω χόρευα. Ο ήλιος κατάφερε να ξεκλέψει λίγη αξία ανάμεσα απ΄τους τοίχους και χρωμάτισε τα ακροδάχτυλα σου μ’ένα ελαφρύ χρυσό. Κλείνω τα μάτια να κρατήσω τη στιγμή και άθελα μου σε ξέχασα και άλλαξα πορεία. Χαμογελώ. Βγάζω τα ακουστικά μου και ακούω την ίδια ήρεμη, χρωματιστή μελωδία που άκουγα και πριν. Όλα καλά θα πάνε να το δεις. Αδειάζω το μυαλό μου και γεμίζω τη μέρα μου.

Πόσο μετάνιωσα που εγώ δεν σκέφτηκα ποτέ να μαζέψω λουλούδια απ’το παραμελημένο πάρκο της γειτονιάς και να βάλω άνθη νεραντζιάς στα μαλλιά μου. Θα το κάνω από εδώ και πέρα, στο υπόσχομαι.

Σ’ευχαριστώ, είσαι η ομορφότερη Άνοιξη που γνώρισα μέχρι τώρα.

Να έχει τα βάζα σου ανοιχτά!