Τα χαστούκια της οπισθοδρόμησης

Πενήντα τοις εκατό, λέει, αυξήθηκε η βία κατά των γυναικών στη χώρα μας από το ξέσπασμα της κρίσης μέχρι σήμερα. Δράστες στην πλειονότητά τους άνεργοι ή υποαπασχολούμενοι άνδρες μεταξύ 30 και 45 ετών. Νεότατοι. Και αυτό είναι το δυστύχημα. Γιατί σημαίνει ότι στον τόπο παραμένει το χαμηλό επίπεδο πολιτισμού, το οποίο είναι προϋπόθεση για τη βία κατά των γυναικών. Λένε, βέβαια, πως φταίει η ανεργία.

Μένει, σου λέει, άνεργος ο σύζυγος, αισθάνεται ταπεινωμένος και για αυτό πλακώνει στα χαστούκια τη σύζυγό του. Ενίοτε και την κόρη, αλλά αυτή που προτιμάται από τα «παλικάρια» που τσαμπουκαλεύονται μέσα στο σπίτι τους, με τους δικούς τους ανθρώπους, είναι η γυναίκα που επέλεξαν να μοιραστούν τη ζωή τους μαζί της. Να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αν δεν το έχεις μέσα σου, δεν το κάνεις. Δεν σηκώνεις χέρι στον άνθρωπό σου αν εξ αρχής δεν τον υποτιμάς.

Μπορεί η φτώχια και η ανεργία να φαίνονται ισχυρά άλλοθι για να κρατηθούν τα προσχήματα μιας κουλτούρας που δεν φημίζεται για τον σεβασμό της στη γυναίκα, αλλά δεν είναι αυτές οι αιτίες που γεννούν τη βία, απλώς την απελευθερώνουν να ξεσπάσει ανεξέλεγκτη και «δικαιολογημένη».

Φταίνε οι συνθήκες, ο σκληρός καπιταλισμός, η άγρια κρίση, η Μέρκελ, ο φούφουτος… Τέλος πάντων, κάποιος φταίει που ξυπνάει το θηρίο στον νταή και μαυρίζει στο ξύλο τη γυναίκα του. Αλλιώς θα ήταν ο χρυσός άνθρωπος, ο κουβαλητής, ο ρομαντικός σύζυγος και ο τρυφερός πατέρας. Κολοκύθια!

Οφείλουμε να δούμε την πραγματικότητα. Την ασέβεια με την οποία περιβάλλονται οι γυναίκες. Οχι τώρα στην κρίση, αλλά πριν από αυτήν. Γιατί ούτε η πολιτική είχε τις πύλες ανοιχτές, τόσο που παραμονές εκλογών ακόμη ψάχνουν τα κόμματα γυναικεία ονόματα να συμπληρώσουν προχείρως το «σύγχρονο» ίματζ τους, ούτε οι επιχειρήσεις, ούτε τα μίντια, που είτε πρόβαλλαν τις πιο εξευτελιστικές εικόνες γυναικών, είτε εφάρμοζαν τις σκληρότερες συνθήκες εργασίας για αυτές και πάντα με μικρότερους μισθούς από εκείνους των ανδρών συναδέλφων τους.

Αλλά το θέμα μου δεν είναι να γράψω έναν ακόμη φεμινιστικό δεκάρικο. Ηθελα να γράψω μόνο για την ντροπή μου όταν διάβασα τα ποσοστά αύξησης της ενδοοικογενειακής βίας. Και για τον τρόμο μου για το μέλλον αυτού του τόπου, που όλο βαυκαλίζεται για τον πολιτισμό, την παράδοση, τη δύναμη να τα βγάζει πέρα στα δύσκολα τάχα, αλλά στην πραγματικότητα αποδεικνύει σε κάθε δυσκολία ότι κρύβει περισσότερη βαρβαρότητα από ανθρωπιά. Αλλά το χειρότερο στην έρευνα που αποδεικνύει την αύξηση ποσοστών ενδοοικογενειακής βίας είναι ότι παραμένουν βαθιά νοσηρές οι ανθρώπινες σχέσεις. Και αυτό είναι αφόρητο.

theartfoundation.metamatic.gr