Να χειμωνιάσει…|της Bluebubbles

Όλα τα είχα και τίποτε δεν κράτησα. Όλα τα μάζευα και τίποτε δεν είχα. Στην τσέπη μου τα φύλαγα κι όλο χαμένα τα είχα. Σαν τα μάτια μου τα πρόσεχα κι όλα σπασμένα ήταν. Κάθε πρωί ζεστά τα έντυνα και πάλι κρυωμένα ήταν. Με τα χέρια μου τα σκούπιζα κι όλο βρεγμένα ήταν.

Τα νιάτα μου τα ανικανοποίητα, όλο τα τραβώ κι όλο μπροστά μου τα’ χω. Τα πόδια μου τα βιαστικά με γύψο τα κρατώ μα παπούτσια δεν προλαβαίνω να φορώ. Τα χέρια μου ακίνητα, μα με πληγές γεμίζουν. Τα μάτια σου ολόιδια με χτες, μου ψιθυρίζουν.

Καλύτερα να έφευγες, να έτρεχες μακριά μου, να έκλεινες την πόρτα, να χαθείς, παρά  στην αγκαλιά μου.

Τα νιάτα μου τα ανικανοποίητα με σπρώξανε να φύγω, απ’την βολή σου βιαστικά να τρέξω να ξεφύγω. Πάω να βρω τα φυλαγμένα, τα απ΄την αρχή χαμένα και τα επίτηδες σπασμένα να τα κολλήσω για καλά μήπως καταφέρω να’ρθω.  Ν’αλλάξω πρόσωπο να ξεχαστώ, να πάρω άλλη όψη. Να μου μιλάς, να μην γυρνώ, να βλέπω παραπέρα. Να περπατώ, να ξεκινώ και τίποτε να μην κάνω. Να προσπαθώ, να σε ζητώ και πάλι να μην φτάνω. Να ξενυχτώ, να τριγυρνώ και μόνος να κοιμάμαι. Να σε κοιτώ, να σε ποθώ, στα μάτια να μην στο λέω. Να σε κρατώ, να σε τραβώ και πάλι να σε σπρώχνω.

Τα νιάτα μου τα ανικανοποίητα μέσ’τη ζωή έχω χάσει κι όσο κι αν θέλω να κρυφτώ όλο μπροστά μου τα’ χω.

Να μου θυμώνεις καμιά φορά, δεν πειράζει.