Χάραγμα Β’ | του Νικηφόρου Καλογερόπουλου.

Την ιδανική της μορφή ψάχνω σε κάθε ματιά,
την ζεστασιά της φωνής της αναζητώ ξανά, μα μάταια
Το βλέμμα της, το δάκρυ της και το χαμόγελό της
μέσα της σύντροφος πιστός και ταξιδιώτης

Μια νοητή γραμμή μας έχει χωρίσει
στης ζωής σου και στης ζωή μου το ρολόι.
Κι όταν τα χρόνια πια περάσουν, στο μοιρολόι,
τα δυο σου χείλη χάρισε στα δικά μου.
Γίνε για μια στιγμή δικιά μου
πριν το κορμί μου ξεψυχήσει.

Το λευκό σου φόρεμα βάλε για μένα
λίγο πριν λήξει το πεπρωμένο τ’ άπονο
για ένα λεπτό, για λίγο μόνο
να μη μου μείνει το παράπονο.