Βαθειά η λήθη, βαθειά η θύμηση. |του Τάσου Κονταράτου

Βοήθησε με να ξεχάσω.
Τα χέρια μου παλεύουν την ομίχλη.
Ακούμπα το κορμί σου πάνω μου
και βοήθησε με, με το άγγιγμα
σου, να ξεχάσω.

Δεν θέλω πολλά.
Ίσα ίσα ένα χάδι στα λίγα μου μαλλιά,
ένα φιλί στο μέτωπο
και το στέρνο σου στην πλάτη μου.

Δείξει μου τον δρόμο για την λήθη.
Όσο πάω θυμάμαι κι άλλα.
Και η ομίχλη ποτίζει το στεγνό απο δάκρυα μυαλό μου.
Μα δεν ξεχνώ.

Βοήθησε με να ξεχάσω.
Εσένα.
Εμένα.
Να ξεχάσω όλα αυτά που δεν μπορώ.
Θυμάμαι τα πάντα
μα δεν γνωρίζω τίποτα.