Το αγρίμι. | Του Gil-galad

Γεια σου και πάλι, καιρό είχες να εμφανιστείς.

Φαίνεται απείχα αρκετά από τον κόσμο και δε μπορούσες να με βρεις. Ίσως πάλι έτρεμες να με πλησιάσεις όσο άκουγες τις κλαγγές. Δε σε αδικώ, κάθε άλλο… Υπήρξαν φορές που κι εγώ ο ίδιος, όσο μέσα κι αν ήμουν στις μάχες αυτές, τρόμαζα σε κάθε χτύπημα. Φοβόμουν μήπως σκοτωθώ, μήπως σκοτώσω. Ω ναι, τώρα που ήρθες ξανά θα σ’ το παραδεχτώ κι ας ξέρω πως θα το χρησιμοποιήσεις στην πρώτη ευκαιρία. Πιο πολύ φοβάμαι να σκοτώσω παρά να σκοτωθώ.

Ξέρω δε θα μου πεις πού ήσουν. Δε χρειάζεται, σε είχα δει μερικές φορές να ξεπροβάλλεις από τις σκιές όταν έβλεπες αίμα να τρέχει στο πρόσωπό μου. Αυτό που δε θα καταλάβω ποτέ είναι αν θες να τρέξεις να με αγκαλιάσεις ή ηδονικά να γευτείς τις ήττες μου.

Τώρα τι; Θα στέκεσαι εκεί να με παρατηρείς πάλι; Γιατί δε με δαγκώνεις μια και καλή στην καρωτίδα να με τελειώσεις; Και οι δυο κερδισμένοι θα βγούμε… Εσύ το εισιτήριο για την αψίδα του θριάμβου, τη λύτρωση εγώ. Έλα λοιπόν, έλα τώρα που στέκομαι αδύναμος να σηκώσω τα χέρια μου, τώρα που οι λέξεις μου εξασθένησαν και δε μπορούν να διαπεράσουν τα τείχη που υψώνουν οι άνθρωποι.

Σ’ το λέω ειλικρινά, βαρέθηκα να είμαι ο προβλήτας που στέκονται όλοι. Δυστυχείς στάθηκαν στην άκρη μου μετρώντας το βάρος της απελπισίας τους κόντρα σε αυτό των ονείρων τους. Μετέωροι κοντοστάθηκαν πάνω μου προσμένοντας κάποια αγάπη που δε λέει να έρθει. Παιδιά χοροπηδώντας ονειρεύονταν τις θάλασσες που θα τα πάνε στη γη όπου οι επιθυμίες πραγματώνονται. Γέροι κρατιούνταν από κάθε μου άκρη κάνοντας τον απολογισμό τους. Ερωτευμένοι χάραξαν στο κορμί  μου την παντοτινή υπόσχεσή τους. Έτσι λέω να κάνω μια και να γκρεμιστώ μαζί τους μέσα στο νερό.

Μόνο εκείνος ο φάρος απέναντι στέκεται χωρίς να ζητάει κάτι. Αργά τα βράδια, τότε που όλοι κοιμούνται ο φύλακάς του έρχεται να με βρει. Μου υποσχέθηκε πως όταν βρει το κουράγιο να γίνει πλοίο θα φύγει μαζί με τον φάρο του κι ότι εγώ θα τον αντικαταστήσω. Του εκμυστηρεύτηκα κι εγώ ότι εκείνο το αγρίμι με τη γεύση τρικυμίας στα χείλη, ένα βράδυ που διστακτικά κατέβηκε και ξάπλωσε το κεφάλι του στο στήθος μου, μου ψιθύρισε πως, αν γευτώ την τρικυμία θα μου φτιάξει ένα φάρο. Αλλά με ξέρεις εμένα, δε μίλησα, φοβήθηκα μήπως σκοτώσω την άγρια φύση του. Τώρα μόνο το ακούω να γρυλίζει κάπου στο βάθος. Τι; Ναι, σαν εσένα.

Λοιπόν, γιατί δε με δαγκώνεις να τελειώνουμε; Δίκαιη ανταλλαγή θα είναι. Εσύ την ηδονή και τ’ αγρίμι την ελευθερία του. Εγώ; Χα! Μα φυσικά τη σιωπή θα πάρω. Πάντα εκεί δε βυθίζομαι; Ίσως τα καταφέρεις να μη βγω ξανά ποτέ από εκεί. Θα τα καταφέρεις; Τι λες;!

Δειλιάζεις; Μα τι χαζός που είμαι! Φυσικά, εσύ φοβάσαι να σκοτωθείς. Μια ανάσα μου λιγότερη και χαθήκαμε κι οι δυο. Σκοτάδι, εξάρτηση, άλλοι, υποχρέωση, βήχα, ζαλάδα, γκρίνια, απαίτηση, μιζέρια, αποποίηση, ψέμα… Εαυτέ μου, αυτό έγινες πια, σε υιοθέτησα τόσο καιρό που έγινες εγώ. Μα το ξέρουμε καλά κι οι δυο μας, πως τη μέρα που δε θα φοβάμαι να σκοτώσω θα πεθάνεις, ξενιστή.

Σε προκαλώ, πάτα με, δάγκωσέ με, άνοιξε τις πληγές μου, γεύσου με! Άντε, λοιπόν! Γιατί, αν καταφέρω και σηκωθώ ξανά, όπως κάθε φορά θα μικρύνεις κι άλλο. Δε θα είμαι πια πάτημα! Θα βάλω την καμπαρτίνα μου και στην άκρη του ντόκου θα κοιτάζω τα καράβια που ‘ρχονται. Αυτά που φέρνουν τις αγάπες πίσω, τα ίδια που θα πάνε τα παιδιά στη γη των ονείρων. Τα πλοία των απολογισμών και των υποσχέσεων πως τίποτα δε θα σταματήσει. Κι αν σταθώ, αφού σε συντρίψω, θα πάω να βρω εκείνο το αγρίμι, να με παρασύρει στον τρελό του χορό, με τη θλίψη του στης ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό.

Γιατί θα ‘μαι ξανά άνεμος.

 

______

Φωτογραφία: Λεπτομέρεια από τα γλυπτά της Barrio del Serallo, Tarragona