«Συνέντευξη» για δουλειά #1 | του shinebarber

Απο πρώτη Νοεμβρίου απολύομαι. Μου το έχουν πει, ενημερώθηκα, μπλα μπλα μπλα, δάκρυα, στενοχώρια, αγχος, στρες, παχυσαρκία, τα ξέρετε τώρα. Όλοι τα έχουμε περάσει άλλωστε.

Ως προνοητικός, οργανωτικός, συγκροτημένος και συνειδητοποιημένος άνθρωπος (βασικά επειδή τρέχει το νοίκι), αποφάσισα να αρχίσω απο τώρα να στέλνω βιογραφικά, και γενικώς να ενεργοποιηθώ προς την εύρεση εργασίας ωστε να μην μείνω ξεκρέμαστος. Αυτές τις μέρες έστειλα πάααααρα πολλά βιογραφικά, σε πάρα πολλές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον τομέα των ασφαλίσεων, αφού και η τωρινή μου δουλειά είναι στον ίδιο τομέα και έχω μια σχετική εμπειρία.

Αφού λοιπόν μπλόκαρε το mail μου απο τις ομαδικές αποστολές, (μάλλον εκεί στη microsoft θεωρούν πως αν στέλνεις πάνω απο 30 mails την ημέρα είσαι spam και πρέπει να δώσεις αίμα για ταυτοποίηση DNA) αποφάσισα να στείλω βιογραφικά και σε κλάδους που δεν ανήκουν στις ασφαλίσεις. Ψάχνοντας λοιπόν, το μάτι μου έπεσε σε μια αγγελία που έγραφε τα εξής:

«ζητείται υπάλληλος για εργασία σε εταιρεία με μισθό κλπ κλπ κλπ…» έστειλα το βιογραφικό μου και την επόμενη μέρα το τηλέφωνό μου χτύπησε:

-Ο κύριος (…);

-Ο ίδιος

-Είδαμε το βιογραφικό σας κύριε (…) και μας ενδιαφέρει. Θέλετε να τα πούμε απο κοντά;

Απάντησα «ναι» χωρίς δεύτερη κουβέντα. Μετά τη σχετική συνεννόηση για το που, πως, τι ώρα κλπ, έριξα μια ματιά στο site της εταιρείας για να δω τι ρόλο βαράει, τσακώθηκα με τη γκόμενά μου για το αν θα φορέσω μαύρο ή άσπρο πουκάμισο, μάζεψα τα κουράγια μου και πήγα στην πρώτη μου συνέντευξη μετά απο 6 χρόνια. Πάρκαρα το παπί στην παρακάτω γωνία, μάζεψα το μαλλί κοτσίδα για να μην τους τρομάξω, ξεσκόνισα το ΜΑΥΡΟ μου πουκάμισο απο κάτι σκόνες που μου έστειλε ενα φορτηγό, κοιτάχτηκα στον καθρέφτη του τιμονιού και ανέβηκα στον 2ο όροφο.

Έξω απο την πόρτα της εταιρείας ακριβώς μπροστά μου, είναι ένας τύπος που απο τη γλώσσα του σώματός του καταλαβαίνω πως βρίσκεται για πρώτη φορά στον συγκεκριμένο χώρο. Χτυπούσε άσκοπα το κουδούνι, δεν ήξερε απο που ανοίγει η πόρτα κλπ. Αμέσως σκέφτηκα πως βρίσκεται εκεί για τον ίδιο λόγο που βρίσκομαι και εγώ. Αυτό ήταν το πρώτο σημάδι. (είμαι σίγουρος πως όποιος έχει περάσει κάτι παρόμοιο έχει καταλάβει που το πάω.)

Με τα πολλά ο τύπος βρίσκει το πόμολο, και μπαίνουμε μέσα ταυτόχρονα. Είναι λοιπόν στη ρεσεψιόν μια κοπέλα η οποία μας κάνει την εξής ερώτηση: «για το σεμινάριο είστε;»

Ο μπροστινός μου κατάφερε να ψελλίσει: «όχι… έχω στείλει ένα βιογραφικό… και με πήραν τηλέφωνο για συνέντευξη…» Α! βεβαίως! του απαντάει η κοπέλα, περάστε στα δεξιά σε λίγο αρχίζουμε.

Αυτό ήταν το δεύτερο σημάδι. Είμαι σχεδόν σίγουρος πως ανέβηκα μέχρι εκεί τσάμπα, αλλά μη θέλοντας να το πιστέψω, δίνω το όνομά μου και ακολουθώ τον μπροστινό μου σε ένα τραπέζι όπου κάθονται άλλοι 10 και περιμένουν κάποιον υπεύθυνο να τους κάνει μια ενημέρωση. Δίπλα μου ακούω δύο απο τους υποψηφίους να αναγνωρίζουν ο ένας τον άλλον απο παλιές δουλειές. Ο ένας άνεργος 1 χρόνο, ο άλλος 3 μήνες. Στα δεξιά μου ένας 44χρονος με κοστούμι, άνεργος και αυτός.

Σκάνε λοιπόν κάτι τυπάκια, ανοίγουν ένα πανί και ένα προτζέκτορα, μας πετάνε κάτι φυλλάδια στη μούρη, και ένας γλοιώδης τυπάκος που μιλούσε βασανιστικά αργά, με μια εκνευριστική ευκρίνια, σαν να έκανε ορθοφωνία απο τότε που γεννήθηκε, μας εξήγεί τι κάνει η εταιρεία και ποιό είναι το επαναστατικό προϊόν που θα πρέπει να πουλήσουμε ως εξωτερικοί συνεργάτες με προμήθεια. Αυτοί που θα πουλήσουν τα περισσότερα, θα στελεχώσουν και την εταιρεία, η οποία είναι νεοσύστατη και τώρα αναπτύσσεται στην Ελληνική αγορά.

Όπως καταλάβατε, η αγγελία που ζητούσε υπάλληλο (δηλαδή εργαζόμενο με μισθό) όπως και το τηλεφώνημα της κοπέλας με το πιασάρικο «θα τα πούμε απο κοντά», ήταν μια καλοστημένη παγίδα για να μαζέψουν όσο περισσότερο κόσμο γίνεται και να τους κάνουν παρουσίαση για το επαναστατικό προϊόν τους.

μικρή παρένθεση: το προϊόν που μας παρουσίασαν ήταν ένα εντελώς άχρηστο ασφαλιστικό πρόγραμμα για διαγνωστικές εξετάσεις σε ιδιωτικά νοσοκομεία. πολύ φθηνό, δεν αντιλέγω, αλλά μόνο για διαγνωστικές. Χωρίς κάλυψη για θεραπεία. Δεν ξέρω ποιό τσακάλι απο κει το σκέφτηκε και το σχεδίασε, αλλά οι ασφαλιστικές εταιρείες τώρα πια, πουλάνε πακέτα με κάλυψη για θεραπεία και διαγνωστικές μαζί, με 800 ευρώ το χρόνο, τα οποία μπορείς να τα πληρώνεις με το μήνα άτοκα. Δηλαδή με 60 ευρώ το μήνα έχεις καθαρίσει για πάρτη σου και για την οικογένειά σου. Ποιός θα αγοράσει ένα πρόγραμμα διαγνωστικών, που άντε να χρειαστεί να κάνει μέσα σε ένα χρόνο μια εξέταση αίματος και μια ακτινογραφία; Πέραν του ότι μπορεί να τα κάνει στο δημόσιο ταμείο του, μπορεί να τα κάνει και σε ιδιωτικά κέντρα σε μια λογική τιμή, αν φυσικά έχει τα χρήματα και δεν αντέχει την ταλαιπωρία του δημοσίου. Ειλικρινά, όποιος το αγοράσει είναι πολύ βλαμμένος.

Πίσω στη «συνέντευξη»: Αφού λοιπόν έχουν σπάσει τα αρχ… μου να ακούω μιάμιση ώρα για ένα για τον π….ο προϊόν, αφού έχω υπερνευριάσει γιατί έχασα το απόγευμά μου και γιατί την πάτησα σαν πρωτάρης, έρχεται και το κερασάκι στην τούρτα.

παρουσιαστής: «Να σας πω την αλήθεια, εγώ έχω μεγάλη χαρά που υπουργός υγείας είναι ο Άδωνις Γεωργιάδης. Ήρθε η ώρα να γίνουν πράγματα στο χώρο της υγείας, και επιτέλους θα συνδυαστεί το δημόσιο ταμείο με τα ιδιωτικά κέντρα»

Θέλω 4 τόμους για να σας εξηγήσω πόσο μεγάλη μαλακία είναι αυτό το τελευταίο απο όπου κι αν το πιάσεις αλλά βαριέμαι και ο λόγος που γράφω το άρθρο είναι άλλος.

Είναι αισχρό, άδικο και κατάπτυστο, μια γαμω εταιρεία να χρησιμοποιεί την ανάγκη του ανθρώπου που ψάχνει για δουλειά, να τον κουβαλάει στου διαόλου τη μάνα με καλογραμμένες ψεύτικες αγγελίες και την πρόφαση της συνέντευξης, και τελικά  είτε να του προσφέρει άλλη μία μεγαλειώδη απογοήτευση είτε να τον βάζει σε ένα τρυπάκι να πουλήσει το άχρηστο προϊόν της στους συγγενείς και τους φίλους του (γιατί έτσι θα γίνει, και σε αυτό ποντάρουν).

Κλείνοντας θέλω να ευχαριστήσω το τυπάκι (υποψήφιος κι αυτός) που με υπερηφάνια και παλληκαριά αποφάσισε να αποχωρήσει πριν αρχίσει ο καταιγισμός των ηλιθιοτήτων, λεγοντας «άκουσα αρκετά. Δεν ενδιαφέρομαι να ακούσω άλλα. Σας ευχαριστώ πολυ.» Η ιστορική του αυτή πράξη θα γραφτεί στο πάνθεον των υποψηφίων εργαζομένων με χρυσά γράμματα και θα τον θυμόμαστε για πάντα.

Άνεργα και επισφαλώς εργαζόμενα αδέρφια, η αγορά εργασίας είναι απάνθρωπη. Καλά κουράγια και κανένα συμβιβασμό στα δικαιώματά μας.

υγ: στον τίτλο γράφει #1 επειδή σίγουρα θα υπάρξει και συνέχεια.