Η επιστροφή | του Gil-galad

Διακοπές Χριστουγένων και κάποιο βράδυ με βρίσκει στο νότιο τμήμα της χερσονήσου του Αίμου. Μέσα σε εσωστρεφείς κουβέντες και νεφέλες κυκλωτικές αναζητώ την ψυχή μου, την τσιμπάω να δω αν είναι ζωντανή ή έχω γίνει κι εγώ ακόμη ένα άδειο κέλυφος, που περιμένει τη φυσική φθορά του, μέχρι να πέσει στο χώμα και να επιστρέψει στη μάνα Γη.

Τα τσιμπήματα, βέβαια, προσφέρονται κι απ’ τους άλλους, είτε εκούσια είτε ακούσια. Οι εσωστρεφείς διαδικασίες οφείλουν να γίνονται αρχικά εντός και κατόπιν με τη συμμετοχή άλλων. Διαφορετικά δε θα εκτονωθεί ποτέ η παραγόμενη ενέργεια κι έτσι ίσως η μάζα μας γίνει άπειρη, με αποτέλεσμα να καταρρεύσουμε κάτω από αυτή. Όπως συμβαίνει στ’ άστρα, πριν γίνουν υπερκαινοφανείς αστέρες για να καταλήξουν σε μαύρες τρύπες ή αστέρες νετρονίων.

Αστέρια που σκάνε και καταρρέουν στα μυαλά μας και άνθρωποι μαύρες τρύπες που αδηφάγα σε ρουφάνε για να γεμίζουν την κενότητά τους μπας και πετύχουν την καινή τους ύπαρξη. ΦΕΥ! Ατομικές βόμβες καθένας  μας που μόνο στόχο έχουμε την καταστροφή των διαφορετικών ομοειδών μας.

Δε μπορούμε να πάμε πιο μπροστά. Βλέπουμε μόνο ζευγάρια στην τηλεόραση να καυγαδίζουν και κατόπιν να κατακρίνουν λοιπούς κακόμοιρους με τους οποίους συναγελάζονται. Παρακολουθούμε απαθώς, ως ασθενείς που περιμένουν μια ακόμη λοβοτομή, μια ακόμη θεραπεία με ηλεκτροσόκ, που μάταια γίνεται μιας και τα φάρμακα-τροφές μας έχουν καταστείλει δια παντός.

Διάβολε τόσα πολλά γύρω και ο κόσμος κινείται σαν τη γαλέρα στο λιμάνι… Ο Παπαδιαμάντης το είχε πει στο Μοιρολόι της φώκιας:

«Καθώς είχε νυκτώσει ήδη, η γραία Λούκαινα είχε κάμει την αβασταγήν της, και ήρχισε ν’ ανέρχεται το μονοπάτι, επιστρέφουσα κατ’ οίκον. Εις την μέσην του δρομίσκου ήκουσε τον πλαταγισμόν, εστράφη κι εκοίταξεν εις το σκότος, προς το μέρος όπου ήτο ο αυλητής.

— Κείνος ο Σουραυλής θα είναι, είπε, διότι τον εγνώριζε. Δεν του φτάνει να ξυπνά τους πεθαμένους με τη φλογέρα του, μόνο ρίχνει και βράχια στο γιαλό για να χαζεύη… Σημαδιακός κι αταίριαστος είναι.

Κι εξηκολούθησε τον δρόμον της.

Κι η γολέτα εξηκολούθει ακόμη να βολταντζάρη εις τον λιμένα. Κι ο μικρός βοσκός εξηκολούθει να φυσά τον αυλόν του εις την σιγήν της νυκτός.

Κι η φώκη, καθώς είχεν έλθει έξω εις τα ρηχά, ηύρε το μικρόν πνιγμένον σώμα της πτωχής Ακριβούλας, και ήρχισε να το περιτριγυρίζη και να το μοιρολογά, πριν αρχίση τον εσπερινόν δείπνον της.

Το μοιρολόγι της φώκης, το οποίον μετέφρασεν εις ανθρώπινα λόγια εις γέρων ψαράς, εντριβής* εις την άφωνον γλώσσαν των φωκών, έλεγε περίπου τα εξής:

Αυτή ήτον η Ακριβούλα
η εγγόνα της γρια-Λούκαινας.
Φύκια ‘ναι τα στεφάνια της,
κοχύλια τα προικιά της…
κι η γριά ακόμη μοιρολογά
τα γεννοβόλια της τα παλιά.
Σαν να ‘χαν ποτέ τελειωμό
τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου.»

Ο Παπαδιαμάντης του μέλλοντος θα λέει και για τις δικές μας Λούκαινες που δεν ξεστρατίζουν για να δουν παραπέρα από τη δουλειά τους.

Πεθαίνουμε και αυτό που με φοβίζει είναι ότι οι τύχες του κόσμου είναι στα χέρια των ηλιθίων κι εμείς εκεί τις αφήνουμε…

Εκείνο το βράδυ ήρθε ένα τραγούδι για να με διαλύσει, δεν κατάφερα μέχρι και σήμερα να περιγράψω τα συναισθήματα που μου δημιούργησε τότε και θα μου δημιουργεί για πάντα ο ύμνος κατά του πολεμικού ολοκαυτώματος των King Crimson.

Μεγάλωσα πια και παρ’ όλα τα όσα λέγονται για τους μεγάλους ανθρώπους, συνεχίζω να κλαίω στο άκουσμά του.

Θολά νερά, εσωστρεφείς μουσικές και κυκλωτικές νεφέλες… Τώρα πια βγάλτο από μέσα σου για να μην καταρρεύσεις, αγαπημένο μου άστρο!